Deze editie van de Champions League heeft aangetoond dat het met de dominantie van het Engelse clubvoetbal in Europa eigenlijk best meevalt. Het ontbreken van Engelse clubs in de halve finale is geen toeval want alle clubs versloegen een Engelse ploeg.
Is het Engelse clubvoetbal dan ten opzichte van de andere landen zwakker geworden? Nee, de andere landen zijn nu beter bewapend en kunnen van fouten profiteren. De uitschakeling van Manchester United is vooral toe te schrijven aan de merkwaardige wissels van Ferguson in München toen zijn ploeg de wedstrijd volledig onder controle had. Het is typisch een voorbeeld van een coach die zichzelf belangrijker acht dan zijn ploeg. De invloed van Ferguson mag gerust vergeleken met die van Kemkers tijdens de voor Sven Kramer fatale 10.000 meter op de Spelen van Vancouver.
Het zou Ferguson sieren als hij zich nu niet verschuilt achter de blessure van Rooney. Ferguson, toch een trainer die bij 15 pogingen met de rijkste club ter wereld slechts twee keer de Champions League (met meer geluk dan wijsheid overigens) won, is gisteren gewoon afgetroefd door Van Gaal. Het valt met het vakmanschap van de Schot best wel mee. Voor de vierde keer uitgeschakeld worden door een Duitse club. Dat wijst op logica, zeker als Bayer Leverkusen een van die clubs is. Ook Galatasaray, Monaco en Villarreal hebben United eens verdreven uit de Champions League. Het zijn feiten die vaak worden vergeten als over de ‘ware’ Ferguson wordt geoordeeld. Ferguson mag vooral Van der Sar zeer dankbaar zijn, want dankzij hem won hij twee jaar geleden de beker met de grote oren.
Chelsea verloor van de oude leermeester Mourinho en ook dat zal pijn doen, maar intrinsiek was Inter gewoon de betere ploeg. Eto’o wint finales, Drogba niet. Om maar een verschil te noemen. Arsenal was kansloos tegen Barcelona, maar dat was voor elke echte kenner te voorspelbaar. Zelfs als Arsenal wel over alle sterren beschikt blijft de Londense ploeg een klasse minder dan de Catalaanse ploeg. En Liverpool was gewoon te zwak tegen Lyon en Fiorentina.
Opvallend was wel dat telkens als een Engelse club dit seizoen voor eigen publiek in de problemen kwam, het publiek stil viel. De Lyon-fans daverden op Anfield, de Catalanen en de Italianen voerden de boventoon in Londen en gisteren klonken op Old Trafford in het laatste half uur vooral Duitse gezangen. De Engelse support is dus ook een overschat fenomeen. Die fans geven gewoon op als hun club achterstaat en hulp nodig heeft. Zoiets is voor veel clubs onder de Alpen en in de Bundesliga onbestaanbaar.
Toch hoeven de Engelse fans niet te wanhopen. Een slechte CL-campagne van de eigen clubs in de aanloop naar het WK leidt vaak tot een leuk WK. Zeker met spelers als Terry, Lampard, Gerrard en Rooney in topvorm kan Engeland een gooi doen naar de wereldtitel. Voor het eerst sinds 1966 zal er dit keer geen sprake zijn van een klimatologisch probleem voor de Engelsen. Terwijl medefavorieten Brazilië en Spanje van de koude na een zwaar seizoen last zullen krijgen. Daarbij is Fabio Capello de ideale coach om de discipline te bewaren binnen de ploeg. Kortom, Engeland wordt wereldkampioen, want het is eigenlijk nu of nooit voor deze generatie.
Jurriaan van Wessem
