De meeste landen op dit WK zijn aarzelend uit de startblokken gekomen, ze wilden hun eerste duel niet verliezen. Desondanks zit de ware voetbalkenner elke dag volop te genieten. Van met name verdedigers die hun vak steeds beter lijken te verstaan.
Wij Nederlanders moeten daar niets van hebben, wij zoeken altijd de aanval. Dat is een nobel streven. Maar ook naïef en misschien zelfs wel een beetje dom. Je moet tenslotte altijd eerst zorgen dat je geen goal tégen krijgt. Dan kun je namelijk nooit verliezen.
Dick Advocaat wordt zijn trainersleven lang al om deze denkwijze verketterd. Gelukkig krijgt hij dezer dagen veel bijval. Steeds meer coaches, op clubniveau maar nu ook van landenteams, beseffen dat je eerst je eigen defensie moet dichtspijkeren en pas daarna aan aanvallen mag denken. Je draait simpelweg de eerste voetbalwet uit de geschiedenis om. Die luidde: je wint als je één doelpunt meer maakt dan je tegenstander. Maar is anno 2010 gewijzigd in: je wint als je één doelpunt minder incasseert dan je tegenstander.
De Engelsen hebben die fundamentele verandering het best omarmd, hun Italiaanse bondscoach Fabio Capello koos tegen dark horse Amerika voor een behoudende tactiek. Geen traditioneel kick and rush voetbal, niet allemaal als kippen zonder kop naar voren rennen, maar er eerst voor zorgen dat je zelf geen kansen weggeeft. Dat leverde Capello veel kritiek op. Maar uiteindelijk loonde zijn strijdwijze wél, en zou ook tot een zege hebben geleid als zijn doelman Robert Green niet door een blunder de 1-0 voorsprong had veranderd in 1-1.
Wie werd er ook alweer Wereldkampioen in 1974?
De Nederlandse media vinden behoudend voetbal verschrikkelijk. Nog altijd hebben zij het over de Hollandse school die predikt dat aanval de beste verdediging is. Dat heeft voor ons nationale elftal in 1988 geresulteerd in één hele Europese titel in ruim honderd jaar voetbal. Tel uit je winst.
Ook tijdens dit WK eist iedereen weer dat er door alle elftallen tomeloos wordt aangevallen, kijk en luister maar naar de voor- en nabeschouwingen op radio en tv. ‘Slechte wedstrijd’, ‘Bedroevend voetbal’ en ‘Niet om aan te gluren’ zijn de door de heren kenners meest gebezigde uitdrukkingen als er naar hun mening onvoldoende kansen zijn gecreëerd. Dat getuigt bepaaldelijk niet van deskundigheid, kenners zouden moeten weten dat het in het profvoetbal van vandaag de dag uitsluitend draait om het resultaat. Want je kunt nog zo fantastisch voetballen en nog zulke geweldige aanvallende acties op de grasmat leggen, als je na negentig minuten één doelpunt minder hebt gemaakt dan je tegenstander is al je energie zinloos geweest. Wat zegt u, het Nederlands elftal speelde destijds in 1974 toch het beste voetbal van de wereld en iedereen praat daar nu nóg over? O ja? Hoeveel is Oranje dan geworden in 1974, wat was de uitslag van die finale destijds op 7 juli tegen West-Duitsland dan?
Zelfs voor Messi ga je niet naar het stadion
Kortom, het wordt tijd dat we de verandering in het profvoetbal gaan omarmen, dat we gaan inzien dat resultaat belangrijker is dan de schoonheidsprijs. Net als in het bedrijfsleven overigens. Daar gaat het er ook alleen maar om wat er onderaan de streep overblijft.
Dan nog dit, en maakt u zich geen illusies. Geen enkele supporter gaat voor een bepaalde speler naar het stadion, ook al heet die Van Persie, Kaka, Suarez, Villa, Drogba, Ronaldo of Messi. Een supporter gaat maar voor één ding naar het stadion: hij wil zijn club of zijn land zien winnen, maakt niet uit op welke manier. Natuurlijk, offensief voetbal is prachtig om te zien. Maar als je aan het eind van de rit minder goals hebt gemaakt dan je tegenstander, ben je al die fraaie aanvallende acties op slag vergeten.
Met andere woorden, verdedigen is de beste aanval. De kans dat je wint, is groter als je zelf geen doelpunt tegen krijgt. We gaan de komende WK-wedstrijden zien wie deze moderne voetbalwijsheid in de praktijk durft te brengen.
Chris Willemsen
