Vandaag gaat het dan gebeuren: de eerste wedstrijd van Oranje op het WK in het land dat Jan van Riebeeck ooit koloniseerde uit naam van ons land. Is het bijgeloof niet beter om die eerste wedstrijd maar te verliezen?
Wereldkampioenen beginnen meestal niet sterk aan een toernooi. Dat is tenminste de mythe en soms berust die op waarheid. In 1974, 1978 en 1982 was daar wel een beetje sprake van en groeide de kampioen in de beslissende week naar de topvorm. Maar er zijn ook voorbeelden van ploegen, die juist wel sprankelend van start gingen. Brazilië betoverde het neutrale publiek in 1970 met een wervelende show tegen Tsjechoslowakije. En ook Duitsland ging in 1990 met een sublieme demonstratie van start.
Het is dus toch een beetje onzin om vooraf te speculeren over het nut van een mooie overwinning op de eerste speeldag. Nederland kan maar beter wel met een goed resultaat aan het toernooi beginnen, want dat is altijd beter dan met een nederlaag van start te gaan. De eerste ronde is toch vooral een kwestie van overleven en schadevrij doorkomen. Over twee weken begint het echte toernooi pas echt.
Nederland begint meestal niet erg overtuigend aan een WK na de jaren 70. In 1990 werd er gelijk gespeeld tegen Egypte en vier jaar later ontsnapte Oranje in de slotminuut aan puntverlies tegen Saoedi Arabië. In 1998 werd er onhandig gelijk gespeeld tegen België èn vier jaar geleden was er een kleine zege op Servië. Uitgaan van een sprankelende zege op Denemarken is dan ook niet realistisch. Of laat het legioen zich nog altijd verblinden door de schittering van Bern, toen Italië met 3-0 werd opgerold?
Dit Nederlands elftal, voorlopig nog zonder Robben, is zeker een van de kanshebbers op een plek bij de laatste vier. Daar hoeft niemand aan te twijfelen. Maar wie Engeland zag schutteren tegen de Verenigde Staten (de blunder van doelman Green kan het falen van de sterren niet verbloemen), weet dat een goed elftal op papier nog geen goed elftal op het veld hoeft te zijn. Hoe sterk is Wesley Sneijder zonder de gaten trekkende Diego Milito en Samuel Eto’o? Hoe doeltreffend is Robin van Persie zonder Cesc Fabregas in zijn rug? En houdt Robben straks de zwabberbal wel laag? We zullen het snel genoeg weten.
Het zou inderdaad prachtig zijn als Nederland over vier jaar zo’n wedstrijd beleeft als Italië vanavond. De regerend wereldkampioen moet na vier jaar aan de bak en lijkt zich al een beetje neer te leggen bij de abdicatie. Plichtmatig roept Marcello Lippi dat hij gelooft in een tweede titel op rij, maar niemand gelooft hem nog op het schiereiland. Italië heeft een degelijke ploeg, maar is er ten opzichte van twee jaar geleden nauwelijks op vooruit gegaan. En toen verdween de ploeg kansloos van het toneel bij Euro-2000.
Net als in Mexico-86 zal Italië de eerste ronde nog wel overleven, maar bij de eerste KO-wedstrijd (wellicht tegen Oranje) vallen de Azzurri van hun troon. Zonder Totti, Del Piero en vanavond Pirlo blijft er wel erg weinig fantasie over in de Squadra, die ook moet leunen op een ‘bejaarde’ defensie. Interessant is de wedstrijd tegen Paraguay, vooral omdat de Zuid Amerikanen het in de voorronde altijd goed doen maar op een WK lijken te verbleken in de spotlights.
Oranje begint met een veel beter perspectief aan het toernooi dan de wereldkampioen, maar wie het prachtige boek ‘2010 – Zo werden we wereldkampioen’ van Patrick Bernhart heeft gelezen, weet dat er vanavond eerst nog moet worden verloren voordat het sprookje werkelijkheid wordt.
Jurriaan van Wessem
