De kop is eraf, maar vandaag begint het toernooi pas echt. Twee titelkandidaten komen in actie. Argentinië speelt tegen Nigeria in een herhaling van de laatste Olympische finale en Engeland kan na zestig jaar revanche nemen voor een historische nederlaag.
Natuurlijk zijn alle schijnwerpers gericht op Diego Maradona. Hij maakt vandaag zijn comeback op het mondiale toneel. De laatste beelden van hem op het WK waren die van een vrolijke speler die na afloop van een 2-1-zege door twee doktersassistenten werd begeleid naar de dopingcontrole. Plaats van handeling: Boston. De tegenstander van die avond: inderdaad Nigeria. Dat is natuurlijk toeval.
Argentinië en Nigeria hebben elkaar daarna nog regelmatig getroffen, zodat vandaag sprake is van een semi-klassieker. Twee Olympische finales speelden beide ploegen. In 1996 zegevierde Nigeria in Atlanta (met een glaszuiver buitenspeldoelpunt) en twee jaar geleden won Argentinië in Peking. Beide landen troffen elkaar ook op het WK van 2002.
Het zal echter vooral om Diego Maradona gaan. De man die 28 jaar als een Messias door het mondiale publiek werd verwacht, maar pas vier jaar later echt zou schitteren. Onbewust doet de vergelijking met Messi zich voor. Zal de ware Messi, zoals we hem over een kwart eeuw zullen herinneren, pas schitteren op het volgende WK? Er zijn een paar verschillen. Dit wordt voor Messi al zijn tweede grote toernooi. Hij heeft vier jaar geleden zelfs al een doelpunt gemaakt op een WK. Maradona bezweek tijdens de Mundial-82 onder de druk. Dat zal Messi waarschijnlijk niet overkomen.
Krijgt Messi alle ruimte om te schitteren temidden van andere sterren als Aguëro, Tevez, Di Maria, Higuain en Milito? En hoe verhoudt hij zich tot de veldkapitein Veron, die van Maradona waarschijnlijk de sleutels van de ploeg krijgt? Een indicatie krijgen we vast vanmiddag al. Nigeria is een stugge ploeg, die een goede kans maakt om een ronde verder te komen en vandaag waarschijnlijk onbevangen aan het WK zal beginnen.
Behalve Argentinië komt ook Engeland vanavond al in actie. De Engelsen zijn in tegenstelling tot de gauchos meer favoriet dan outsider. De coach Fabio Capello heeft meer grip op zijn spelers en de ploeg lijkt meer homogeen. Voor deze generatie van gelouterde profs als Terry, Lampard en Gerrard is dit de laatste kans om te schitteren op een groot toernooi. Daarbij beschikt het team over een echte sterspeler in Wayne Rooney.
In de eerste drie maanden van dit jaar was hij de beste speler van Europa en straalde hij vooral kracht en macht uit. De merkwaardige enkelblessure, die hij in de fatale slotminuut bij Bayern opliep, heeft een streep gezet door een prachtig seizoen. Maar als hij de topvorm nu weer haalt, kan hij de ster van het toernooi worden.
Engeland treft vandaag een bizarre tegenstander. Namelijk de best presterende ploeg uit de Engelstalige wereld van de afgelopen jaren: team USA. De finaleplaats in de laatste Confederations Cup was een mooie beloning voor een goed beleid van de Amerikanen. Ook statistisch zijn ze in het voordeel. Want zestig jaar geleden versloeg de VS Engeland in hun enige eerdere confrontatie op een groot toernooi. De historische 1-0 van Belo Horizonte is eigenlijk de schande van de bakermat van het Engelse voetbal.
Toch twijfelt niemand eraan dat Engeland vandaag zal winnen. De vraag is vooral hoe fit deze ploeg is, nadat al opmerkelijk veel spelers uit de Premier League zijn afgehaakt voor dit toernooi of de start moeten missen. Het duidt op een wending dat de clubs toch belangrijker worden dan de nationale ploegen. Het ontbreken van Obi Mikel (eigenlijk genezen maar nog niet topfit) en Mickaël Essien kan een trend worden. De Engelse clubs willen hun dure spelers niet aan alle risico’s blootstellen. Gelukkig voor Oranje denken ze daar bij Bayern nog een beetje anders over.
Jurriaan van Wessem
