De Duitse ploeg is de smaakmaker van het WK. Het team van Löw lijkt figuurlijk te spelen in het shirt, dat verkleurt van zwart in oranje bij inspanning. De productieve reeks is geen garantie voor succes, maar verdient ieders waardering.
Hoeveel sterren heeft dit WK opgeleverd? Nog niet echt veel. Wesley Sneijder is een echte held op dit WK en hetzelfde geldt voor David Villa. Daarnaast blinken Thomas Müller, Bastian Schweinsteiger, Mesut Özil en Miroslav Klose uit èn natuurlijk Diego Forlan. Toch niet allemaal spelers waar de analisten bij de voorbeschouwing serieus rekening hadden gehouden. We missen de echte sterren, die mondiaal shirts verkopen en uit marketingoverwegingen een serieuze investering waard zijn zoals Cristiano Ronaldo, Kaka, Messi en Rooney.
Duidt het falen van de best betaalde spelers op aarde tijdens dit WK op een tendens, dat zelfs de nationale ploegen niet meer de hoogste prioriteit van de sterren krijgen? Of is het mondiale voetbal opeens getuige van een opmerkelijke kapitaalvernietiging? Cristiano Ronaldo en Kaka zijn na dit WK nooit meer samen 160 miljoen euro waard. Bij Real Madrid ziet men met het schaamrood op de kaken dat Sneijder en Robben binnen een jaar na hun gedwongen vertrek echte voetbalsterren zijn geworden. Even Apeldoorn bellen, is er dit keer niet bij. Bij Barcelona zitten ze echt met Ibrahimovic (niet eens geplaatst voor dit WK) in hun maag, want de door Laporta betaalde 60 miljoen krijgt de Catalaanse club nooit meer terug.
Als Al-Sjarafs (u weet wel die voorlichter van Saddam Hussein, die met de Amerikaanse tanks op de achtergrond nog beweerde dat Bagdad niet door de vijand werd ingenomen) zullen de Engelse media blijven beweren dat de Premier League de beste competitie ter wereld is. Objectief is dat nog niet het geval geweest sinds de start in 1992. De sterren uit de Premier League, ook Fernando Torres en Robin van Persie, kunnen hun faam niet waarmaken. Wat groot wordt geschreven, hoeft natuurlijk niet groot te zijn.
En bij die hyperontwaarding van deze maand spint Duitsland garen. De Bundesliga wint op dit WK met punten. Niet alleen met de Duitse ploeg, die geheel uit spelers uit de eigen competitie bestaat, maar ook met Van Bommel, Robben en in iets minder mate Elia en Mathijsen, maar ook met Valdez of Barrios. Duitsland beschikt over een extreem gezonde competitie (niets nieuws onder zon), maar nu ook over een enthousiast spelende nationale ploeg.
De frisheid van de spelers valt op, met name in de wedstrijden tegen Engeland en Argentinië, en de gretigheid om een tegenstander af te troeven. Vier jaar geleden werd beweerd dat Duitsland aantrekkelijk speelde, maar in de kwartfinale (tegen Argentinië) en in de halve finale (tegen Italië) was de Mannschaft van Klinsmann vooral degelijk. Het is toen uiteindelijk misgegaan, maar dit team straalt een kracht uit waarop alle andere deelnemers aan dit WK nog geen antwoord hebben. Afgezien van de merkwaardige nederlaag tegen Servië.
De kracht van dit nieuwe Duitsland zit misschien in de wilskracht (in het voetbal wordt de term honger vaak gebruikt) van de immigrantenkinderen, die zich altijd hebben moeten bewijzen. Khedira, Özil, Boateng en Podolski hebben hun plek in de nationale ploeg moeten veroveren. De immigratie heeft de Mannschaft verrijkt en het hele land leeft met trots mee.
Wat een verschil met de tegenstander in de halve finale. De stad, die de meeste spelers levert aan de Spaanse ploeg, weigert grote beeldschermen op pleinen te installeren, want Spanje blijft toch de grootste vijand van Catalunya. Er wordt dus in Barcelona nauwelijks gejuicht om de verrichtingen van de ploeg van Del Bosque. De FIFA heeft best gelijk: sport en politiek zouden even niets met elkaar te maken moeten hebben.
Jurriaan van Wessem
