Het WK is een toonbeeld van de multiculturele wereld. Er doen veel meer landen mee dan de 32 die zijn vertegenwoordigd. Enkele ploegen bestaan voor een meerderheid uit immigranten. Menig nationale ploeg is zo langzamerhand een internationale ploeg.
De Tunesiër Khedina strijdt voor Duitsland, de Schot McGlinchey speelt voor Nieuw Zeeland, de Bosniër Marin valt in voor Duitsland, de op West Samoa geboren spits Cahill werkt hard voor Australië, de Pool Podolski scoort Duitsland, de Turk Inler vertegenwoordigt Zwitserland en de Marokkaan Afellay mist voor Nederland kansen. Het zijn een paar voorbeelden van spelers, die een ander land vertegenwoordigen op het WK dan hun op het WK ontbrekende vaderland. Hier is overigens niets op tegen maar het is wel een opmerkelijke ontwikkeling, die best eens gesignaleerd mag worden.
De genoemde spelers hebben bewust gekozen voor een nationale ploeg, zoals voetballers vroeger bewust voor een club kozen om verder te komen in hun loopbaan. Er zijn talloze spelers op dit WK die uit de jeugdselectie van een ander land komen. Wat te denken van de Franse jeugdinternationals Bellaid, Boudebouz, Yebda en Bassong, die op dit WK voor een ander land uitkomen. De FIFA heeft gelukkig de regels versoepeld om met name Afrikaanse landen de kans te geven om hun geëmigreerde talenten weer te op te kunnen roepen. Het effect op het veld is nauwelijks zichtbaar tijdens dit WK.
Wat te denken van de Brazilianen, die overal in de wereld in nationale ploegen opduiken. Op het vorige EK zagen we al Marcos Senna (Spanje), Deco (Portugal), Guerreiro (Polen) en Mehmet Aurelio (Turkije) en op dit WK scoorde al Cacau (Duitsland) en gisteren viel Tulio Takada (Japan) op. Voor wie het nog niet wist: er bestaat een heuse transfermarkt voor nationale ploegen.
Qatar wilde vijf jaar geleden Zuid Amerikaanse spelers ronselen, die in hun eigen land geen kans maakten op een nationale ploeg en daarom wel voor het oliestaatje konden spelen. Dat was een stap te ver voor Sepp Blatter.
Maar Paraguay ondervond bij het zoeken naar een scorende spits geen probleem om vlak voor het WK de Argentijn Barrios te naturaliseren en zodoende staat de aanvaller van Borussia Dortmund vanmiddag voor Paraguay op het veld tegen Slowakije. Er zijn nog meer Argentijnen bij Paraguay en die troffen weer hun landgenoot Camoranesi aan bij Italië. En wat te denken van Kevin Prince Boateng die Duits jeugdinternational was, maar vlak voor het WK toch voor Ghana heeft gekozen? Zijn halfbroer speelt weer voor Duitsland. Dat wordt een leuke broedermoord woensdag in Johannesburg. Ghana beschikt over Quincy Owusu-Abeyie, die vijf jaar geleden door Foppe de Haan nog tot troetelkind van Jong Oranje werd gebombardeerd.
Er zijn veel spelers met dubbele paspoorten. Dat hoort in de moderne wereld. Opvallend is dat sommige landen wel erg putten uit de immigranten. De Duitse selectie bestaat voor 60 % uit deze nieuwe Duitsers en de Zwitsers scoren nog hoger. Toch zijn dat twee landen, waar je dat minder van verwacht. Ook Frankrijk heeft een behoorlijke inbreng van de immigranten. Maar dat is meer traditie. De beste drie Franse voetballers aller tijden zijn allemaal immigranten: Kopa (Polen), Platini (Italië) en Zidane (Algerije). Het voetbal als symbool voor de multiculturele maatschappij, die wel kan slagen.
Of die immigranten nu altijd een versterking is, moet nog maar worden afgevraagd. Domenech had graag beschikt over Gonzalo Higuain, die in Brest is geboren toen zijn Argentijnse vader daar speelde. Het geval Higuain is wel een mooi voorbeeld, omdat het een beetje lijkt op Trezeguet. Trezeguet werd geboren in Rouen, toen zijn vader daar prof was en speelde als 16-jarige in de Argentijnse competitie toen hij bij Monaco onderdak vond. Hij koos voor de Franse ploeg, omdat hij ook een Frans paspoort had. Higuain gebruikte dat paspoort alleen om bij Real Madrid te kunnen spelen zonder ‘buitenlander’ te zijn. Domenech claimde toen dat hij dan ook voor de Franse ploeg moest spelen. Eigenlijk had de Franse coach geen ongelijk, maar Higuain wachtte twee jaar tot hij door Maradona werd opgeroepen omdat hij dacht vanwege Henry en Anelka minder kans te maken op een basisplaats in de Franse ploeg.
Postuum verdient Rita Verdonk nog een excuus van Johan Cruijff, want niemand heeft het nog over het ontbreken van Salomon Kalou in de Nederlandse ploeg. De oud-speler van Feyenoord zou Arjen Robben alleen maar in de weg hebben gezeten. Daarbij heeft hij zich bij Chelsea helemaal niet ontwikkeld als het supertalent, waarvoor hij vijf jaar geleden werd aangezien. Verdonk had het dus bij het rechte eind. Waarschijnlijk was dat meer geluk dan wijsheid. Toch is het beter om Kalou vanavond met Ivoorkust tegen Brazilië te zien.
Jurriaan van Wessem
