Vandaag komen ploegen uit alle hoeken van de wereldbol in actie. Duitsland eist altijd wel aandacht op en het weerzien met Australië en Ghana kan leuk zijn, maar in de islamitische wereld kijkt men vooral uit naar Algerije.
De manier waarop Algerije de kwalificatie ten koste van Egypte afdwong was weerzinwekkend, maar de ploeg Rabah Saadane slaagde erin om misschien het beste team van Afrika weer van een deelname aan het WK af te houden. De winnaar van de laatste drie edities van de Afrika Cup was vorig jaar zelfs de revelatie van de Confederations Cup, totdat het team vreemd uit de bocht vloog tegen de Verenigde Staten.
Algerije is de enige vertegenwoordiger van de moslimwereld op dit WK. Voor het behoud van de wereldvrede was het zeker beter geweest wanneer er nog meer ploegen van islamitische signatuur naar het WK waren gegaan. Maar helaas, voor het eerst sinds 1994 ontbreekt Saoedi-Arabië. Iran, Iraq en al die opgeklopte oliestaatjes maakten het ook niet waar, zodat het Verre Oosten en Australië Azië vertegenwoordigen. Turkije struikelde weer eens over zichzelf (Hiddink moet daar verandering in brengen), Marokko faalde pijnlijk (leuke taak voor Gerets om dit land weer naar een hoger plan te brengen).en Tunesië gooide de kwalificatie in de prullenbak met een gelijkspel bij Mozambique.
En zo blijft alleen Algerije over, als vertegenwoordiger van het moslimvoetbal. In 1982 was de wereld nog zo ontspannen, dat Voetbal International boven een artikel zonder schroom kon koppen: ‘De moslims rukken op.’ Algerije kon rekenen op de sympathie van de hele wereld, toen de ploeg op een schandalige manier werd uitgeschakeld in de eerste ronde nadat het brutaal West Duitsland beentje had gelicht.
Algerije speelde een beetje Braziliaans en dus ook te grillig. Maar het startte altijd met vijf aanvallend ingestelde en zeer balvaardige spelers. Rabah Madjer, die vijf jaar later geschiedenis zou schrijven met een glorieus hakje, was de bekendste speler, maar Dahleb, Belloumi en Assad waren ook wondervoetballers en de spits was Zidane, geen familie van de voetbalgrootheid. Zelden zal een ploeg een 3-0-voorsprong waarmee het zeker was van plaatsing, zo knullig uit handen hebben gegeven tegen een al uitgeschakelde ploeg. Het overkwam dit team tegen Chili. Dit drama van Oviedo werd gevolgd door het voetbalporno van Gijon. Oostenrijk en West Duitsland gooiden het op een akkoord en gingen samen via een non-agressiepact naar de volgende ronde ten koste van Algerije.
De wereld treurde met Algerije mee. Vier jaar later speelde Algerije nog een WK, maar toen was de glans al van het team af. Er volgde een kansloze uitschakeling tegen Brazilië en Spanje. Daarna heeft het land 24 jaar moeten wachten op nieuwe successen. Wanbeleid binnen de bond typeerde deze periode, tot woede en frustratie van de aan de andere kant van de Middellandse Zee levende emigranten.
En toen kwam plotseling de kwalificatie voor dit WK. Algerije vertegenwoordigt in Zuid Afrika het Noord Afrikaanse voetbal, dat het continent decennialang domineerde. Het team speelt een ander soort voetbal dan Kameroen, Ivoorkust of Ghana. De grote vraag is of de Algerijnen wel de kwaliteit hebben om op een hoog niveau te kunnen spelen. Het antwoord wordt vanmiddag gegeven. De meeste spelers van Algerije spelen bij kleinere Franse clubs. Rafik Saifi is zo’n speler, een lust voor het oog in de Franse derde divisie. Als God het wil vormt hij een bedreiging voor Engeland, Amerika en Slovenië. Inch’Allah!
Jurriaan van Wessem
