Wat jammer dat een voetbalploeg nooit in hoger beroep kan gaan tegen een scheidsrechterlijke beslissing. De afgelopen dag heeft twee KO-wedstrijden beslist zien worden door arbitrale blunders. Kan dat nog anno 2010?
Met Engeland hoeven we niet veel medelijden te hebben. Dat land claimt 44 jaar een wereldtitel die het nooit had mogen krijgen. Als er na Italië in 1934 een gastland in een zetel naar de mondiale kroon is gedragen door arbiters dan was dat Engeland wel. Maar in de Engelstalige journalistiek wordt dit feit bij een zoektocht naar schandalen binnen de FIFA meestal bewust vergeten en vaak nemen neutrale watchers die berichtgeving blind over. Daarom weten we eigenlijk niet meer hoe Engeland in de schoot geworpen kreeg.
Cruciaal voor de Engelse victorie in 1966 was behalve een buitenspelgoal van Geoff Hurst tegen Argentinië (dat toen al een uur met tien man speelde) de goal die nu weer uit de archieven wordt gehaald. Het zogenaamde yes-nein-doelpunt van Hurst in de finale. Uit een videoanimatie die ik voor Eurosport liet maken bleek dat de bal nooit over de doellijn was geweest. Zodoende kreeg Engeland de voorsprong in de verlenging cadeau en iedereen vond dat twee decennia na het einde van de wereldoorlog wel zo prettig.
Gisteren gebeurde het omgekeerde. Nu werd een glaszuivere Engelse goal niet geteld op basis van een beoordeling van een grensrechter. Gelukkig gebeurde dat tegen Duitsland, zodat het slachtoffer uit 1966 er voordeel van trok. We zullen het nooit meer over de onterechte wereldtitel van de Engelsen hebben, als de Engelsen nu zo sportief zijn om zich niet te beklagen over de arbitrale fout. Duitsland was namelijk spectaculair beter en verdiende meer dan ooit de zege.
Medelijden met Mexico is wel op zijn plaats. Dat land staat in de schaduw van de Europese en Zuid Amerikaanse landen en wordt daarom zelden voor vol aan gezien. Toch heeft Mexico een echte voetbalcultuur en is het in twee decennia een voetbalgrootmacht geworden die mooie titels kan winnen. De ploeg trof het dit keer niet door weer tegen Argentinië te moeten in de tweede ronde. Daarom was het toekennen van de buitenspelgoal van Tevez erg sneu.
In Johannesburg gebeurde echter iets dat een historische doorbraak in de discussie over de videoarbitrage had kunnen betekenen. Door een fout zag het hele stadion op een groot videoscherm dat er sprake was van buitenspel. Op zo’n moment had scheidsrechter Rosetti zijn beslissing om het doelpunt toe te kennen moeten herzien. Toen hij dat niet deed, had Mexico van het veld moeten lopen om de scheidsrechter nog een keer de kans te geven om naar de duidelijke beelden te kijken. Dan had de vierde man in het oortje van Rosetti kunnen vertellen hoe het zat. Argentinië had ook solidair kunnen zijn, maar dat is misschien teveel gevraagd in de moderne voetbalwereld.
De Mexicanen trapten af en twijfelden duidelijk of ze daar wel goed aan deden. Binnen vijf minuten stonden ze met 2-0 achter en was de spanning uit de wedstrijd verdwenen. Een grote kans om de International Board voor een mondiaal publiek te ontwapenen was verspeeld. Het oer-Britse instituut, dat de spelregels bepaalt en dus dit keer Engeland zwaar benadeelde (maar tot gisteren geen verandering wilde omdat een tweede wereldtitel van het moederland van het voetbal dan wel erg ver weg is), gijzelt Sepp Blatter en de FIFA met een tenenkrommende conservatieve politiek.
Weg met die conservatieve Britten en de Engelstalige machthebbers, die de videoarbitrage tegenhouden. We willen geen Marion Jones of Lance Armstrong-achtige praktijken meer in het voetbal maar transparante wetten en regels. De grootste minderheid van de aardbol spreekt Spaans en in het voetbal is Engels zelfs sportief gezien al een paar decennia de taal van de achterhoede. Daar kan zelfs de poen van de Premier League niets aan veranderen.
De Mexicanen lieten in Soccer City een uitgelezen kans liggen om de nieuwe verhoudingen in de wereld ook in de spelregels tot uitdrukking te laten. Geen winstbejag maar solidariteit. Een Che Guevara als FIFA-president na Sepp Blatter zou het beste zijn dat het voetbal in de 21e eeuw kan overkomen. Michel Platini zou een hele goede zijn en met hem wordt de hulp van videobeelden bij het nemen van beslissingen zeker bespreekbaar. Vooral als hij wordt gesteund door andere oud-voetballers, zoals Cruijff, Van Gaal, Hiddink en Van Basten.
Jurriaan van Wessem
