Doorgeschoten schande spreken over Terry

0

De Engelse voetbalbond heeft besloten John Terry, een ouderwetse Britse no-nonsense voetbalbikkel, de aanvoerdersband van het nationale team te ontnemen.

Een symbolische berisping ter ere van het dubbele imago van het land, dat zich voor poogt te doen als het toonbeeld van beschaving, maar in de werkelijk voor minstens vijftig procent (schatting van de schrijver) gevuld is met ordinaire, moraalloze, eerste klas zuipende schavuiten.

De kwestie Terry bracht maar weer eens aan het licht hoe verzot de mensheid is op verhalen van mensen die het wagen om dingen te doen die eigenlijk niet mogen. Tot mijn godverdomde verbazing zag ik dat zelfs het late RTL nieuws de rel rondom de Terry, die lijfelijk had aangepapt met de vriendin van zijn voormalig teamgenoot Wayne Bridge, prominent had opgenomen in haar berichtgeving. Mensen vinden het nu eenmaal heerlijk om anderen stiekem uit te lachen en schande te spreken over wangedrag.

Hoeveel Britse mannen zullen samen met hun vrouw, zittend op de bank met een pint en een zak vette chips in de poten, naar de tv kijkend wel niet moralistisch gezegd hebben: ‘wat een schande, die Terry deugt niet!’?
Natuurlijk zijn dat terechte, doch hypocriete woorden. Aanpappen met een vrouw van een teamgenoot verdient geen respect, al weet ik zeker dat er heel wat mannen op kantoor zitten te loeren naar die rondborstige vrouwelijke collega  van ze aan de overkant, en in gedachten al talloze malen een vluggertje  met haar op het kopieerapparaat hebben gemaakt. Het ontbreekt deze treurige losers echter aan lef, geboren uit angst om het treurige huwelijk waarin ze verzandt zijn geraakt op het spel te zetten.

Stiekem adoreren en bewonderen ze Terry, een beest van een vent natuurlijk, die zo stoer is om gewoon wel achter zijn penis aan te lopen: een leefwijze die, door de uitvinding van het huwelijk inmiddels half gecastreerde moderne man al lang (en door vrouwen gedwongen) uit het mannelijke systeem is gekieperd.

Desondanks is de daad van Terry al met al geen goede en hebben die oude, bekakte knakkers van de Engelse voetbalbond natuurlijk een wijs statement gemaakt die toch enige lofzang verdiend. Ofschoon werk en privé gescheiden moeten blijven in de beoordeling van iemands prestaties, wanneer je als vent dingen doet met de geslachtsdelen van een partner van je teamgenoot dan passeer je een grens.

Voetbal is een sport waarin de teamleden lief en leed delen om tot grootse prestaties te komen, maar de eerste gulle voetballer die het lichaam van zijn dame beschikbaar stelt ter opoffering van het teambelang moet nog geboren worden.

Terry’s gerotzooi in zijn privéleven heeft de vertrouwensband met zijn Chelsea- en nationale- teamgenoten ongetwijfeld geschaad. Je gaat als David Beckham zijnde straks toch zitten malen in je kop als die Terry in het spelershome in Zuid-Afrika zit te grollen en grappen met je Victoria.

In Nederland kijken we nu toch wel uit naar ‘ons’ nationale ‘oranje’ voetbalschandaaltje. Als eersteklas liefhebber van Yolanthe (die met die achternaam en die royale prammen, je weet wel) vestig ik mijn hoop op het ijdele, mediageile liefje van Wesley Sneijder. Zij laat zich in het avontuurlijke Zuid-Afrika straks verleiden door Robin van Persie, die wraakt neemt op Wesley omdat de kleine assertieve driftkikker tegen Kameroen een vrije trap op een voor zijn linker geschikte afstand heeft ‘gejat’. Of anders Piet Velthuizen, die denkt: jij minderwaardige opmerkingen maken over mijn schrale Vitesse loon, ik zal je mokkel eens bij de kladden grijpen.

Remco Kock

Share.

Laat een reactie achter