Giuseppe Rossi schreef dinsdagavond in Pretoria geschiedenis door twee goals te scoren voor Italië tegen het land, waar hij is geboren en opgegroeid. ‘Op mijn 18e wilde de Amerikaanse bond me al oproepen, maar ik ben Italiaan.’
De spits heeft zich via Manchester United en Villarreal een plaats in de selectie van de nationale ploeg afgedwongen, maar is ook voor veel Italiaanse voetbalfans een onbekende. Zijn naam is als die van Cruijff in Nederland. Elke Italiaan hoeft overal in de wereld bij een taxichauffeur maar de naam Rossi te laten vallen of er wordt over voetbal gepraat.
Nu heeft Italië weer een Rossi. Hij speelde een paar maanden in de Serie A bij Parma en redde toen die ploeg in de Serie A, maar verder dan dit feit reikte de kennis van veel Italiaanse voetbalfans niet. Bij Villarreal is hij uitgegroeid tot een regelmatig scorende spits. Maar zijn invalbeurt tegen Team USA maakte aan alle anonimiteit een einde. De gok van Marcello Lippi heeft zich uitbetaald, want hij liet Toni op de bank en Pazzini thuis in Italië om deze aanvaller ruimte te geven in de nationale ploeg.
‘Dit is mijn Amerikaanse droom,’ riep Rossi lachend uit naar Italiaanse journalisten, die nu pas voor de eerste keer naar hem wilden luisteren. ‘Van jongs af aan heb ik voor Italië willen spelen. Op mijn achttiende stond bondscoach Arena al bij mijn ouders op de stoep om mij ervan te overtuigen om toch voor Team USA te kiezen. Maar ik droom van jongs af aan van het azuurblauwe shirt. Die droom wil je dan nastreven. Ik ben dan wel in Amerika geboren en opgegroeid, maar ik ben een honderd procent Italiaan. Daarom ben ik als tiener ook naar Europa gegaan. In New Jersey is heus wel een goede voetbalcultuur, maar in Europa is alles anders.’
Zijn idolen zijn echter geen Italianen. Hij glimlacht: ‘Gullit en Van Basten waren mijn jeugdhelden. Ik ben een echte fan van Milan geweest, maar nu speel ik bij Villarreal.’ Hij is toch meer internationaal ongesteld: ‘Ik heb gewerkt met Alex Ferguson en die heeft waarschijnlijk met Lippi over mij gesproken. Ik heb maar een paar jaar in Italië gewoond en nu ben ik alweer twee jaar in Spanje en daarvoor was ik twee jaar in Engeland. Maar mijn hart en nieren zijn Italiaans. Mijn familie leeft nog in New Jersey, maar ik neem aan dat iedereen voor Italië en dat Little Italy extra trots is. Aan de andere kant van de oceaan wonen ook Italianen, die dromen om het blauwe shirt te spelen. Ik heb die droom waargemaakt. Ja, dit geeft me een bijzonder gevoel.’
(bron: Giorgio Press Ltd.)
