Enzo Bearzot is gisteren overleden. De Italiaanse bondscoach, die in 1982 met de nationale ploeg wereldkampioen werd, was 83 jaar. Het heengaan van de sympathieke coach is een schok voor het schiereiland en de mondiale voetbalwereld.
Bearzot was de grote vernieuwer van het Italiaanse voetbal na de jaren van het catenaccio-voetbal en nam de nationale ploeg in de tweede helft van de jaren zeventig onder zijn leiding. Hoewel hij vooral als een bondsfunctionaris werd gezien op het schiereiland (zonder bijzondere prestaties op clubniveau) was hij wel succesvol in het ombouwen van zijn ploeg naar een meer avontuurlijk en technisch voetbal.
In 1978 speelde de Squadra Azzurra het mooiste voetbal van dat WK, maar in de belangrijke wedstrijden ging de ploeg onderuit (o.a. tegen Oranje). Opvallend, zeker voor Italië, was het feit dat hij voor jeugdspelers koos als Cabrini en Rossi. Vier jaar later was de les van Argentinië geleerd en won Italië alleen (en hoe!) de belangrijke wedstrijden. De zinderende wereldtitel van 1982 met tien goals in de laatste zeges op Argentinië, Brazilië, Polen en West Duitsland zorgde voor een omwenteling in het mondiale voetbal en bracht Italië helemaal terug in de schijnwerpers. Zelden kwam een WK voor een land zomaar uit de lucht vallen.
Na het WK was Bearzot minder succesvol, maar was hij vooral een lieve vader voor de spelers, die hem trouw waren gebleven. Vanaf 1986 trok hij zich terug en leefde redelijk bescheiden op de lauweren van het succes van de wereldtitel. Italië heeft vandaag een ‘vader des vaderlands’ verloren en misschien wel de eerste man sinds Garibaldi die erin slaagde om een heel land tegelijkertijd met de Italiaanse vlag te laten zwaaien.
Jurriaan van Wessem
