Nederland mag zich opmaken voor zijn derde finale om de wereldtitel. De ploeg van Bert van Marwijk heeft een bijzondere prestatie geleverd en zal zeker de geschiedenis ingaan als de beste nationale ploeg van de 21e eeuw. Maar hoe goed is dit Oranje?
Mag dit team al worden uitgeroepen tot de beste ploeg van het toernooi? Zullen veel volgers in het buitenland echt enthousiast zijn over het vertoonde spel? En hoe moeten we dit team inschatten in vergelijking met de ploegen van 1974, 1978 en 1988?
Het is natuurlijk allemaal appels met peren vergelijken. Objectief heeft dit team een zeer sterke reeks neergezet door alle wedstrijden vanaf de voorronde te winnen. Daarbij is Oranje eigenlijk al vier jaar bijna ongeslagen, op die nederlaag tegen Rusland in Basel na. De ploeg is degelijk en vooral ook bewust bezig met het nastreven van het doel om wereldkampioen te worden. Natuurlijk is dat niet direct door iedereen serieus genomen, maar eigenlijk heeft Bert van Marwijk nooit getwijfeld aan de missie.
Deze campagne is zeer sterk, al kan het spel niet alle liefhebbers bekoren. Zelfs in de wedstrijden tegen Brazilië en Uruguay leek het net alsof Oranje niet voluit wilde gaan. De ploeg verzuimt telkens om de doodsteek uit te delen en daarom blijven de wedstrijden razend spannend. Voor deze twee landen is Oranje misschien wel de ploeg geworden, die niet van je kan winnen maar waarvan je wel kan verliezen. Een snelle counter over Sneijder of Robben en het is raak.
In 1978 speelde Oranje heus geen ijzersterk toernooi, maar de ploeg wist uit ervaring dat de finale altijd haalbaar was. Italië leerde toen een les, die het vier jaar later glorieus in de praktijk zou brengen. In 1974 was Oranje intrinsiek beter. Het speelde een formidabel toernooi maar verzuimde om het af te maken. Dit Oranje lijkt de omgekeerde weg te bewandelen. Een beetje zoals Frankrijk in 1998. Niet altijd overtuigend, zelfs erg kritisch benaderd door de lokale media, maar opeens stond de ploeg wel in de finale.
Dit Oranje lijkt een beetje op Duitsland in 1974 en het huidige Duitse team lijkt op het Oranje van 1974. Voor een eventuele finale zit het wel snor. Dit Oranje lijkt misschien nog wel meer op Brazilië 2002, alles wel winnend maar altijd de neutrale toeschouwer achterlaten met de gedachte dat hij meer had kunnen zien. Bij Robben, Van Persie en zelfs Sneijder blijft het gevoel bestaan dat ze nog beter kunnen. Maar ze lijken weer te willen schitteren als de oogst binnen is. Nog een wedstrijd en we weten of de ploeg in die missie slaagt. In schoonheid zullen ze zeker niet sterven, zoals Hongarije in 1954 en Oranje in 1974.
Een parallel is niet gunstig: spelers die hun loopbaan besluiten met de WK-finale worden geen wereldkampioen. Zinedine Zidane kan erover meepraten. Giovanni van Bronckhorst kan dus zondag geschiedenis schrijven door te winnen. Dino Zoff was als winnende aanvoerder nog ouder en stopte niet.
Rick Klein Verdijk
