Spanje is de nieuwe wereldkampioen en Nederland weer een goede tweede. Dat is de uitkomst van een draak van een finale. Het WK heeft veel schade opgelopen in de afgelopen weken en is inmiddels een buiten normale proporties verworden evenement.
Halverwege de tweede helft van de finale vroeg ik me serieus af waar ik met meer dan een half miljard mensen op deze aardbol naar zat te kijken. Wat is dit voor onzin? Waarom doet iedereen zo overspannen om iets dat niet meer is dan 22 mannen die achter een bal aan hollen op een afgemeten grasveld.
Het WK is in de moderne wereld zo uit zijn voegen gebarsten dat een beetje relativiteit op zijn tijd geen kwaad kan. Na een maand had ik het allemaal wel gezien. Het was een armoedige maand wat voetbal betreft, maar de finale was helemaal een draak van een wedstrijd.
Het WK heeft een nieuwe wereldkampioen gebaard, die tijdens het toernooi maar acht goals in zeven wedstrijden wist te maken. En een vice-wereldkampioen die in zeven wedstrijden 24 gele kaarten verzamelde en ook één rode. Cijfers zeggen niet alles, maar ze liegen ook niet.
Halverwege de tweede helft stond al vast dat als Oranje nog zou winnen de ploeg over de hele wereld niet als een grote wereldkampioen de boeken in zou gaan. Robben had net een enorme kans gemist na een ‘kaviaar’ van Sneijder, zoals de Fransen zo mooi zeggen. Een subtiel stiftje en Oranje had de leiding genomen. Maar Robben faalde en schiep zodoende een nieuwe paal van Rensenbrink.
De karatetrap van Nigel de Jong was weerzinwekkend en eigenlijk solliciteerde Van Bommel ook al naar een rode kaart door achter Iniesta een poging te doen om diens scheenbeen te breken. Na de misser van Robben zou een wereldtitel voor Oranje vooral misplaatst zijn geweest. Een doelpunt in de slotfase voor een ploeg, die gedurende een maand nooit langer dan een kwartier mooi heeft gevoetbald zou teveel van het goede zijn geweest.
Veel oranje fans hoopten op een sprankelende show, zoals Frankrijk die gaf in de finale van 1998 na een moeizaam toernooi. In Frankrijk heeft men het vooral over de finale, de wankele wedstrijden tegen Paraguay, Italië en Kroatië zijn allang vergeten. Oranje had met een prachtige finale zijn toernooi glans kunnen geven en de wereldtitel mogen claimen. Maar helaas, het speelde als een giftige slang. Dan kun je maar beter geen wereldkampioen worden. Want die heeft voor de hele wereld wel een voorbeeldfunctie.
Spanje had in ieder geval meer recht op de titel, al stelde die ploeg ook zeer teleur. Er waren vanwege de spanning teveel mislukte combinaties en het team toonde weinig moed. Alleen invaller Navas en regisseur Iniesta zorgden voor een paar mooie momenten. Dat uiteindelijk Iniesta de wedstrijd besliste was wel verdiend. De speler durfde scherp te spelen en ook tegenstanders uit te dagen. Spijtig is wel dat uitgerekend Van der Vaart de buitenspelval ophief bij de beslissende goal. Hij had een andere rol verdiend. Van Marwijk had hem na een half uur voor De Jong in het veld moeten brengen.
De voetbalwereld kleurt Spaans. Het felrode shirt is inmiddels versierd met een ster. Het is voor Spanje een unieke gebeurtenis. De ploeg van Del Bosque was over de afgelopen vier jaar de meest aantrekkelijke en meest succesvolle van de hele wereld en komt de mondiale titel ook toe. Het is een team, waarvan de spelers als puzzelstukjes bij elkaar passen. Dat het zo moeizaam tot score komt is een contradictie. Het geeft ook het belang van Samuel Eto’o en Lionel Messi aan bij de successen van Barcelona in de afgelopen jaren.
Het WK zelf was een teleurstellend toernooi. Het voetbal was niet groots. Het resultaat leek alle ploegen te verlammen. Frankrijk, Italië, Engeland en Portugal lieten eigenlijk niets zien (op een middagje prijsschieten tegen Noord Koreaanse amateurs na). Brazilië en Argentinië vielen pijnlijk door de mand toen de tegenstand toenam en alle Afrikaanse ploegen op Ghana na bleken te zwak voor de middenmoot. Japan, Zuid Korea, Nieuw Zeeland, Ghana en Verenigde Staten kunnen misschien nog tevreden terugkijken op dit toernooi.
Een tweede plaats voor Oranje is zeker een optimaal resultaat, want eerlijk gezegd was de eerste plek te hoog gegrepen voor een elftal dat nooit tot volle wasdom kwam op het toernooi. Hulde aan de ploeg van Bert van Marwijk, maar een wereldtitel was echt teveel van het goede geweest.
Jurriaan van Wessem
